Can Semercioğlu
tesellisi meçhul ayrılıkları ölü doğuran
ve bizi teklifsiz ayıran çizgiler
hangi kalemle çizildiyse
o kalemleri diktim mezarımın başına
mezarımın başı binlerce kez
ecelli giyotinden geçti.
ama ben utanmadan, sıkılmadan
yüzüme tüküren orospunun
cenneti toprağıma kusmasına izin verdim.
o kustukça güncemden saldırıya geçen çocuklar
asla titremezlerdi ve
eceliyle yaşarlardı tabutlara doğarken.
tabutlara doğarlardı;
çünkü çaldığım yazgılarıyla
arka sokaklarda zihin budalası bir zehir
bir acımasızlık ritüeliyle sattığım ellerim
onları tutmama yetmezdi.
gövdem ise asla onları kabullenmez
asla, asla onlara böylesine aydınlık bir ihanet etmezdi.
bu yüzden mütemadiyen ağladım cenazemde
yüzümdeki isyan izlerinin cehennemden kaçamayacağını bile bile.
rüzgârların taşıdığı kefenimden bedenimin kaçamayacağını bile bile.
ağladım.
çünkü kıldırdığım ilk cenaze namazı
kıldığım ilk cenaze namazı:
kendimindi!
ve ben ilk kez ağladım kendime!
