umut aroesa -les_umut@hotmail.com
derileriyle altüst olmuş heyecan sığınakları taşırırken,
son düelloda tetiğe basmaktan çekinen bir yağmur
kadar uzağım şimdi bu bulunduğum noktadan
eş güdümlü sonsuz çürük parçalarına, çürük
dolgularına.
ortaçağ’a ait bir tirat sakınıyorum dudaklarımda,
her an taşabilecek, taştığı an gökyüzünü kendi
sıhhatinden edebilecek bir tirat bu; adı esrar,
dibi eğri bir tirat; atsam hani, shakespeare uzanıp
ölçecek trajediyi bedenle, ben eğilip alnından
öpeceğim sevgilim ed gein’i, iyi kal diyeceğim,
iyi kal, ölülerle donuklaştığın mezbaha
bedeninin içinde!
Jessica son zamanlarda evin içindeki eşyalarla meşgul,
yattığım odanın duvarına renkleri akarken suskun-laşan
bir ırmağın sade ölgünlüğünü barındıran bir tablo asmış;
dikkatle baktım, gözlüklerimi taktım; altında küçücük
puntolarla 4 dante’ yazıyor, bir de altında 4 beatrice’ adında
birine, sanırım kadın olmalı, anlam veremediğim bir not;
yüzdeki element kayıp, yüzdeki ifade kayıp, bir dizayn
ortasında karmaşaya ait oluyor ve sonra eşyalara hafif hafif
dokunup onları anlamaya çalışıyorum, sanınm, adım
‘durum.’
hayat elementi kayıp bir nesne bulunduruyorum
yüzüğümdeki gizli bölmede, adımı soranlara
‘kurum’ diyorum, anlayamıyorlar.
en son yediğim beynin hazım problemini yaşıyorum
belki de, bunu derhal birileriyle konuşmam gerekli.
veda, diyorum; tek kişilik bir lokanta hayali,
sandalyesinde bir masa oturmakta olan!
veda diyorum ki tanrı’nın cam kenarı
ağlaya ağlaya gezegenleri saydığı
